Африм Гаши и кризата на политичката чест: Преиспитување на хипокризијата

Колумна на Катерина Илиева, Политиколог, член на Левица – Сектор за Политички систем.

Во епоха на општествена дезинтеграција, каде што зборовите се само празни ветувања, а делата — предавство кон народот, Африм Гаши, користејќи ги и спроведувајќи ги своите неизживеани адолесцентни желби, стана централна фигура на една политичка арена обвиткана со сенките на сопствената немоќ. Неуспешната интерпелација на Гаши го отвори прашањето за интегритетот на македонскиот политички систем и уште повеќе — хипокризијата која се крие зад големите партии, ВМРО-ДПМНЕ и СДСМ.

Во деновите кои следуваа по интерпелацијата, стануваше очигледно дека овие две доминантни сили играат валкана игра, манипулирајќи со гласовите на оние кои веруваат во транспарентноста и правдата. ВМРО-ДПМНЕ, која одамна се претставува како бранител на македонската традиција и чест, гласаше против оваа интерпелација, со што го потврди своето лицемерие. Наместо да се спротивстават на Гаши, кој е симбол на коруптивните врски меѓу партијата и власта, тие ја избраа удобноста на конформизмот.
И сега?
Каде е борбената реторика на националната гордост, кога гласовите се менуваат во корист на политички компромиси?

СДСМ, од друга страна, гласаше за интерпелацијата, но да не се занесувате дека тоа е чин на вистинска политичка чест! Напротив, овој глас против е уште еден обид да се создаде илузија на одговорност и принципиелност, во време кога СДСМ само сака да ја одржи својата кревка битност. Иако мнозинството од нивните пратеници гласаа за интерпелацијата, прашањето останува: дали овој глас беше навистина одраз на нивната волја да се спротивстават на корупцијата или само тактички потег за да се задржи привидот на опозиционото дејствување? Во суштина, ова е хипокризија од друга природа — онаа на лажната доблест.

Тие го користат секој миг за политички маркетинг, обидувајќи се да го преземат моралното високо тло, додека во исто време се соучесници во истиот систем што го овозможува Гаши и сличните нему. Овие гласови за интерпелација се симболична жртва за публиката, но вистинските структурни промени — отсуствуваат.

Но, на крајот, вистината е како огнот: не може да се сокрие под пепелта на политичката хипокризија. Неуспехот на оваа интерпелација е само уште еден доказ дека системот е отруен до своите корени. Државата, која некогаш беше надеж за ослободителен идеал, сега е механизам за заштита на интересите на богатите и привилегираните. А таму, на улиците, на плоштадите, во срцата на оние кои го носат товарот на овој корумпиран систем — расте новиот поредок.

Затоа, време е за пресметка со старата гарнитура на моќта. Ние, оние што го носиме знамето на работниците и угнетените — мора да се издигнеме над пепелта на нивните лаги и да го изградиме новото утро. Утро во кое честта не е украдена од рацете на народот. Утро во кое правдата не е само збор, туку живот. Ова не е само политичка борба, ова е борба за душата на Македонија.

Во пепелта на нивните лаги, ќе се роди новиот пламен на револуцијата!