Италијанската Via Apia влезе во листата на светско наследство на УНЕСКО
Со шеесет признати локалитети, Италија е земја со најголем број локалитети на наследство на УНЕСКО.
Италија е на врвот на листата на светско наследство на УНЕСКО. Комитетот за светско наследство, кој се состана во Њу Делхи на својата 46-та сесија, одлучи да го додаде „Via Appia Regina Viarum“ на списокот на светско наследство – што ќе стане 60-то италијанско место кое е признаено. Списокот ги вклучува и резиденцијата на Ансамблот Шверин во Германија, Националниот парк Нијах во Малезија, археолошката област Ал-Фав во Саудиска Арабија, скулптурниот ансамбл на Константин Бранкуши во Таргу Џиу и Границите на Римската империја во Дачија, двете во Романија. Кандидатурата на Виа Апија промовирана од Министерството за култура
Кандидатурата за прв пат беше промовирана директно од Министерството за култура, кое ги координираше сите фази на процесот и ја подготви потребната документација за аплицирање.
Приказната за Виа Апија
Долга околу 650 километри, античката Виа Апија поминува низ централна и јужна Италија. Тоа беше првиот од големите патишта во Рим изграден со иновативни техники; вистински ремек-дела на градежништвото кои ги надополнија природните патишта и се најтрајните споменици на римската цивилизација.
Трасата била отворена во 312 п.н.е. од цензорот Апиј Клаудиј Блинд за да го поврзе Рим со Капуа. Подоцна беше проширен на Беневенто, Веноса, Таранто и Бриндизи.
Замислен за воени потреби, Via Apia веднаш стана пат на големи комерцијални комуникации и примарни културни преноси. Со текот на времето, стана модел за сите последователни римски јавни патишта.
„УНЕСКО ја сфати исклучителната универзална вредност на извонредното инженерско дело кое во текот на вековите беше суштинско за трговската, социјалната и културната размена со Медитеранот и Истокот“, рече министерот за култура Џенаро Санџулијано.
„Ова признание додава на извонредниот успех постигнат пред помалку од една година од италијанската опера“, коментира потсекретарот за култура одговорен за УНЕСКО, Џанмарко Маци.
