Африканците кои гинеа за слободата на Франција беа убиени од француските војници
На крајот на Втората светска војна, црните колонијални војници, кои го сочинуваа мнозинството од Слободната француска армија на генерал де Гол, беа отстранети од единиците планирани за ослободување на Париз. Шарл де Гол сакал неговите сили да ја предводат операцијата за ослободување на Париз, со цел што поскоро да ја преземе власта во пост-вишиевска Франција, и на тој начин да избегне ситуација во која би бил претекнат од Движењето на отпорот (ФТП) предводено од комунистите. Неговите стравови беа целосно оправдани, бидејќи комунистичката ФТП броеше околу 100.000 борци кон крајот на 1944 година.
Високата команда на сојузниците ја поддржале идејата на генералот Де Гол, но под услов африканските војници да бидат отстранети од дивизијата што ќе го ослободи Париз. Началникот на Генералштабот на Ајзенхауер, генерал-мајор Валтер Бедел Шмит, во доверлив меморандум напишал: „Пожелно е споменатата дивизија да се состои од бели војници. Ова значи дека ќе треба да ја претвориме Втората оклопна дивизија, која има само една четвртина од својот домашен персонал и е единствената оперативно достапна, со 100% бела војници.“
Британскиот генерал Фредерик Морган напиша: „Проблемот е што единствената француска формација што е составена од 100% бели војници е оклопна дивизија во Мароко. Секоја друга француска поделба е само околу 40% бела. Му реков на полковникот Де Шевен дека неговите шанси да го добие она што го сака ќе се зголемат многу ако успее да создаде бела пешадиска дивизија.“
Со оглед на тоа што регрутираните Африканци сочинуваа 65% од Слободната француска армија, составувањето на целосно бела дивизија се покажало невозможно. Сепак, сојузничката команда инсистирала сите црни војници да бидат отстранети и заменети со бели војници од други единици. Кога стана јасно дека нема доволно бели војници за да ги пополнат празнините места, биле донесени француски војници кои служеа во Северна Африка и на Блискиот Исток. Ова било и причината зошто Командата се согласила да ја користи Деветтата чета, составена од шпански анархисти и прогонети републиканци, во мисијата за ослободување на Париз.
Но, на црните војници не само што им беше забрането да учествуваат во воените операции за ослободување на Градот на светлината, туку и многумина беа спречени да учествуваат во прославите на ослободувањето. Најинтересен е случајот со Габонецот Џорџ Дусон. По бегството од германски концентрационен логор, Дусон се сметаше за урбана легенда на движењето на парискиот отпор, откако сам зароби германски тенк. Тој одигра многу важна улога во подигнувањето на востанието во Париз во 1944 година, кога поради неговата исклучителна храброст му беше доделено да раководи со воена единица, а откако беше ранет беше унапреден во втор поручник. За време на прославата на ослободувањето на Париз, Дисон се шетал во непосредна близина на генералот Де Гол, а моментот кога насилно бил однесен од прославата го снимила камерата.
200.000 Африканци беа регрутирани во редовите на француската армија, а 25.000 загинаа борејќи се против нацистите. Меѓутоа, по ослободувањето, за Африканците да не дојдат до идеја да се населат во Франција, тие беа принудени да ги вратат униформите и беа испратени дома. Се разбира, на брутален и крајно груб начин. Огромното мнозинство од африканските регрути не биле платени и им било кажано дека ќе добијат пари по пристигнувањето во нивните матични земји. Многумина поверувале во француската бајка и си заминале, а некои од западноафриканските војници одбија да се качат на бродовите додека не им се платат долговите. Еден од тие инциденти се случи во кампот во Хуитон, Англија, кога Сенегалците беа принудени да се качат на бродови под закана со оружје.
Сенегалските војници биле однесени во логорот „Тиароие“, во близина на Дакар, Сенегал. Првите судири со француските колонијални власти се појавија откако воените ветерани негодуваа за лошиот третман што го добија и покрај тоа што се бореа за Франција, а многумина од нив поминаа низ ужасите на нацистичките концентрациони логори. Она што го спречи општ бунт е фактот што ветераните сè уште не добиле плата за нивната служба во француската армија. Откако им беше кажано дека ќе се плаќаат во локална валута, по двојно повисок од официјалниот курс, незадоволството кулминираше.
Неколку илјади поранешни регрути излегле на протест на 30 ноември 1944 година, а откако протестот не вродил со плод, тие зеле како заложник еден француски генерал. Сепак, ветераните не биле вооружени и очекуваа дипломатско решение на проблемот, надевајќи се на правични плаќања и подобар третман. Во раните утрински часови на 1 декември, француските војници опремени со американски тенкови и митралези го нападнаа кампот, масакрирајќи меѓу 300 и 400 Сенегалци кои им служеле во војната. Масовната гробница каде што биле фрлени телата сè уште не е откриена.
Следната година, 34 преживеани воени ветерани кои беа заробени беа осудени на 10 години затвор од воениот суд, од кои некои подоцна починаа додека ја отслужуваа казната. Масакрот во кампот Тиароа не се учи во француските училишта, а филмот за тој настан од 1988 година, Камп де Тиароа, во режија на Осман Сембена, беше забранет во Франција.
Преведено од: Princip.info
