Велико-српскиот хегемонизам: За сите мајка, за Србите маќеа
Пишува: Мухарем Баздуљ – српски писател, преведувач и новинар. Тој е еден од најдобрите и најпознатите млади писатели во поранешна Југославија.
Знаењето е моќ и најдобриот подарок, а на подарок, нели, не му се гледа во забите. Иако тајмингот е далеку од идеален и иако ваквите инсинуации се непристојни во моментот кога починатиот сè уште не се оладил, дознавме дека Ѓорѓе Балашевиќ, некаде во средината на 80-тите, учествувал во криминалниот проект на „великосрпска хегемонија“, насочен пред сѐ против Албанците во Косово, така што ја пеел песната „Не ломите ми багрење“. А пак Албанците, додека тој брутално ја пеел оваа песна, биле најголеми, но и единствени жртви на „великосрпскиот хегемонизам“.
Ајде да видиме колку бил грозен тој „великосрпски хегемонизам“.
Албумот „Бездан“, каде се наоѓа песната „Не ломите ми багрење“, е објавен во јуни 1986. Неколку недели пред објавата на албумот, на чело на Претседателството на Социјалистичка Федеративна Република Југославија – на најважната позиција во државата – во функција на симболичниот Јосип Броз Тито, е поставен Синан Хасани, етнички Албанец, припадник на национално малцинство, коe во тоа време, според резултатите на пописот, претставува околу 7% од населението во СФРЈ. Синан Хасани во никој случај не е симболичен Сејдо Бајрамовиќ, тој е, според денешен речник, легитимен претставник на југословенските Албанци, онолку колку што е можно во еднопартиска држава. Кога, скоро четвртина век подоцна, во САД за првпат е избран претседател припадник на малцинство што вклучува околу 14 проценти од населението таму, токму они што денес трубат за „великосрпската хегемонија“ од осумдесеттите години, ќе се помочаа од среќа во патетично воздигнување на восхитот … па, и тоа било можно.
По завршувањето на Втората светска војна, процентот на неписмено население во Косово беше 74 проценти. Само дваесет и пет години подоцна, кога универзитетот е основан, каде штo само по десет години, студирале дури повеќе од 26.000 студенти. Во осумдесеттите години, во време кога косоварските Албанци беа жртви на „великосрпската хегемонија“ предводена од Ѓорѓе Балашевиќ, поголем процент на млади студираа таму пропорционално отколку на кое било друго место во Југославија (26 студенти на илјада жители, наспроти 14 на илјада во Словенија и Хрватска).
Во исто време, во соседна Албанија живеат меѓу 120 и 150 000 јужни Словени, кои немаат апсолутно никакви права. Тие немаа право да се собираат во групи поголеми од пет лица, не можеа да комуницираат со амбасадата на Југославија, не можеа да бидат довикувани со нивното вистинско име откако е издаден указот дека „граѓаните кои имаат несоодветни имиња од политички, идеолошки и морални гледни точка и понижувачки презимиња – мора да ги заменат “, а друг декрет ги менува словенските имиња на населбите на албански јазик.
Но, да, тоа е Енвер Хоџа, тоа не е важно, а Ѓорѓе Балашевиќ ги мачеше Албанците во Југославија. Постојат и други статистички показатели за штетноста на „великосрпската хегемонија“ за Албанците во Косово. Имено, според пописот во 1948 година, во Косово имало 68 проценти Албанци и 27 проценти Срби. Во тоа време, Балашевиќ сè уште не беше роден, па затоа „великосрпската хегемонија“ ја водеа нешто посуптилни ликови како Слободан Пенезиќ Крчун и Александар Ранковиќ. Резултатите од нивната работа се јасно видливи во 1981 година, кога процентот на Албанците се зголеми на 77 проценти, додека процентот на Србите падна на 15 проценти.
Жртви на „великосрпската хегемонија“ биле и Хрвати. И тоа може јасно да се види од статистиката. Во 1948 година во Хрватска имало 14,5 проценти Срби. На последниот предвоен попис (се мисли на Втората светска војна), имаше 16,8 проценти од нив, па очигледно е дека геноцидот на Усташите го намали нивниот број за 2,3 процентни. Би се очекувало дека „великосрпската хегемонија“ барем ќе помогне во приближувањето на статистиката до претходната состојба. Но, за жал, не! Во 1981 година, Срби во Хрватска имало само 11,6 проценти. Процентуално, ги чинеше повеќе од триесет години „великосрпска хегемонија“ отколку четири години напор.
Во Босна и Херцеговина, како што е познато, „великосрпската хегемонија“ беше особено безобразна со муслиманите, односно со Бошњаците. Од пописот во Босна и Херцеговина воопшто, Србите и Православните отсекогаш имале релативно мнозинство, следени од муслимани и конечно, како најмали, Хрвати. Среде најголемата „великосрпска хегемонија“, сепак, во 1971 година, муслиманите во Босна и Херцеговина беа побројни од Србите. Исто така, според познатиот застапник на „великосрпската хегемонија“, Хусија Камберовиќ, во периодот од 1969 до 1980 година, во Босна и Херцеговина биле изградени повеќе од 800 џамии, што значи дека се градело по една џамија на секои пет дена, односно 6 месечно, или пак 72 годишно. Па да, сè одговара, се знае дека „великосрпската хегемонија“ особено го мрази исламот. Како и за Црногорците, половина милион од нив беа толку брутално “хегемонисани” за повеќе од осум милиони Срби, што всушност исчезнаа во таа сурова хегемонија во обем од 16:1. Црногорците, ако не сте знаеле, ги нема. И Мило Ѓукановиќ и Мијо Поповиќ и Тамара Никчевиќ и другите се само холограми, создадени од манипулациите со склоната „великосрпска хегемонија“ која крие од светот дека уништила цел народ.
Конечно, фактот дека под „великосрпска хегемонија“ на Словенците им беше дадена можност за прв пат да добијат универзитетско образование на свој јазик, а Македонците официјално да имаат свој јазик и да печатат книги во него — тоа самото за себе си зборува. А најдобриот доказ за тоа колку е деструктивна „великосрпската хегемонија“ може да се види со фактот дека сите овие народи, откако се ослободија од „великосрпската хегемонија“, излегоа на зелена гранка. Под „великосрпска хегемонија“, во Хрватска е измислен и патентиран еден од најдобрите и најефикасните антибиотици во светот, а денес тие не се во можност да увезуваат ниту странски вакцини во доволен и неопходен број. Под „великосрпска хегемонија“, Сараево ги заслужи и ги организираше Олимписките игри, а денес Босна и Херцеговина е најнаселена меѓу неколкуте европски земји што може да се избројат на прстите од едната рака, и кои немаат никакви олимписки медали. Под „великосрпска хегемонија“, бројот на Албанци во Косово постојано растеше, а сега, тука, најмногу паѓа.
Јавноста е полна со „регионални пастири“ кои трубат за опасностите од „великосрпската хегемонија“. Историјата, сепак, е учител на животот и таа, како што видовме, јасно и недвосмислено нè учи дека „великосрпската хегемонија“ треба да ја чуваат само Србите.
