Свеоштва од Онкологија: Aко треба ќе ти се кажe, не си ти таа што треба да прашуваш

• Од граѓанското движење кое го организира „Протестот против убиствата на онкологија“ објавија повик за анонимно објавување на сведоштвата и лошите искуства, кои ги искусиле граѓаните на Онкологија, со цел да се изврши притисок на институциите и обзнани на јавноста, за тоа што точно се случува во ова одделение.

Сакам анонимно да споделам едно лошо искуство со мојата мајка на Онкологија. Мајка ми беше оперирана од канцер на желудник (III стадуим), целосно отстранет желудник. Во јуни оперирана, во септември веќе почнуваат проблемите на Онкологија, за да се направи компјутер и да се знае со што треба да се започне дали хемо или зрачење, неможеа да најдат термини / всушност никој не се ни труди да најди, оставен е пациентот сам на себе ако сака да започне со лекување побрзо треба сам да си најди начин да се сними побрзо, во спротивно термини по два месеци.

За наша среќа закажавме во болницата во Охрид, само со прашување на фиксниот телефон оставен од болницата за контакт на интернет, сестрата имаше целосно разбирање и ја закажа мајка ми за два дена од денот на јавување со приоритетен упат издаден од матичен лекар.

Во ред е дека најдовме, но тоа за пациент што неможе да седи и да јади беше малтретирање, од еднипт крај на Македонија (од Св.Николе) ја носиме до Охрид, се снима и ја враќаме назад. Саати возење и малтретирање бидејќи никаде во близина нема термини, на Онкологија нема кој да те упати во близина и да закажи со приоритетен упат.

Наредното патешествие е 25 терапии со зрачење.За да не патива секој ден, бидејќи неможе да седи в кола, мајка ми остана во болница (секој втор викенд дома). На одделението бидејќи се слушавме постојано во текот на денот, само во прва смена сестра која ќе влези неколку пати, во втора смена никој да ги види. Мајка ми велеше има пациенти кои викаат и молат по сестрите оти имаат болки да им помогнат,нема кој да дојди. Секој пациент добива ИСТА ХРАНА, ова го потенцирам, затоа што на тие одделенија лежат најтешко болно, што треба да се со режим на исхарана.

Мајка ми без желудник требаше да јади: недопечен копан / секој втор ден/, кифли со мармалад (има шеќер и не смее да јади пецива),грашок со некакво месо и неможам да се сетам што се друго… потенцорам ХРАНА ЗА ПАЦИЕНТ БЕЗ ЖЕЛУДНИК. Молев и прашував низ групите како се снаоѓаат другите, не бевме во можност никој да е таму со неа, да купува и носи соодвегна харана. Се што можеше да понеси од дома нема кај да се чува, нема фрижидери. Сокот направен од дома, нема кај да го чува се скиселува.Мајка ми западна многу и физички и психички.

Барав помош по групите на фб како се снаоѓаат другите пациенти. Незнам колку добри луѓе што живеат во близина на болницата во Скопје се понудика да и носат домашно приготвено за неа храна. Во викндите беше најстрашно, нема многу пациенти, дел си заминуваат, нема кој вода да и купи или да и подаде… сестри уште помалку.

Психички западната, преку молби од здружение за болни од канцер, побаравме да ја посети психолог. Само еден краток разговор од страна на психолого, пак ќе повторам изнуден преку неколку јавувања.

Зошто да нема постојано некој психологшто ќе е достапен за секој пациентво било кое време?

Во ноќноте часови, неколку пати се случило пациент да почини, да треба време дури да дојди доктор, а починатиот да остани до сабајле во просторијата со останатите пациенти. Тоа е уште еден удар на нивните и така разнишани психисчки состојби.

Зрачењата ги поминавме, мајка ми беше не препознатлива, како психички така и физички. Доаѓа момент на второ снимање на комјутер, пак нема термини, нема во близина болница која би ја снимила со припритетен упат и повторно замоливме во Охрид, најкултурно и без никакви ургенции не примија, но овој пат многу тешко беше патувањето.

Доаѓа моментот на лекување со цитостатска терапија, прими две терапии и терапија Capacetabine ТРИ ЦЕЛИ НЕДЕЛИ нема на Онкологија, ниту пак знаеа кога ќе стигни. Секој ден со терапија значи живот плус, а секој изгубен ден без терапија, ден минус. Мајка ми уште повеќе западна психички. Побаравме приватна психијатриска помош, но доцнењето ма терапијата си хо правеше своето. Секое одење на Одд.Онкологика, мајка ми се враќаше растревожена, затоа што онкологот не е расположен многу за да го сослуша пациентот, нема разбирање и утешни зборпви кога ќе побара помош и насоки во лекувањето.

Мајка ми ќе речеше што и да прашаш секогаш истиот одговор: ако треба ќе ти се кажи, не си ти таа што треба да прашуваш ако треба јас ќе те прашам. Кога ќе прашаше за исхраната никогаш не доби соодветен одгпвор, се снаоѓавме по нитриципнисто, по луѓе кои помониваат низ истото.

За жал не дочека последна контрола, за која и сама велеше: што ќе ми кажат, тие не ќе ме излечат, сите исти се.
Само во нашата држава РАКОТ Е БОЛЕСТ ОД КОЈА ЗА КРАТКО СЕ УМИРА, а во сите напредни земји, па и да не одиме подалеку пример во Хрватска, докторите им велат на пациентите РАКОТ Е БОЛЕСТ КОЈА СЕ ЛЕКУВА И СО КОЈА СЕ ЖИВЕЕ.

Од ниту еден тукашен пациент немам слушнато дека добил такпв одговор од доктор онколог. Сакам да имав зачуваан документација, но од револт се исфрливме кога почина мајка ми. Не дочека да помини ни една година од операциајата.