18 април 1941 – Денот кога Бугарија ја згази Македонија со одобрување на Хитлер

• На 18 април 1941 година, со дозвола на нацистичка Германија, бугарските воени сили ја започнаа окупацијата на Вардарска Македонија, што означи почеток на тригодишен период на репресија, асимилација и страдање за локалното население.

По капитулацијата на Кралството Југославија на 17 април 1941 година, бугарската Петта армија, заедно со Шестата и Седмата пешадиска дивизија, влегоа во Вардарска Македонија. Со поддршка од германските окупациски сили, Бугарија ја воспостави својата администрација во регионот, кој го сметаше за дел од својата историска територија. Градови како Скопје, Битола, Прилеп и Струмица беа брзо интегрирани во бугарскиот државен систем.

Бугарските власти спроведоа интензивна политика на бугаризација: воведување на бугарскиот јазик во образованието и администрацијата, смена на топонимите, и промена на личните имиња на населението. Сите српски и југословенски институции беа укинати, а нивниот персонал протеран или заменет со лојални кадри. Воени судови беа воспоставени во Скопје, Битола, Прилеп, Струмица и Велес, со цел да се контролира и казнува секој облик на отпор.

Еден од најмрачните аспекти на бугарската окупација беше депортацијата на еврејската популација. Во март 1943 година, околу 7.144 Евреи од Вардарска Македонија беа собрани и депортирани во логорот Треблинка, каде што беа убиени. Оваа трагедија речиси целосно ја уништи еврејската заедница во регионот.

И покрај жестоката репресија, во текот на окупацијата се формираа партизански единици кои се бореа против бугарските и германските сили. Со напредувањето на Црвената армија и капитулацијата на Бугарија во септември 1944 година, бугарските трупи се повлекоа од Македонија. На 5 ноември 1944 година, германските сили исто така ја напуштија територијата, што овозможи воспоставување на нова власт во рамките на Социјалистичка Федеративна Република Југославија .​

Сеќавањето на бугарската окупација не е само потсетник на историјата – тоа е сведоштво за ужасите што ги претрпе македонскиот народ под чизма на туѓинска власт: масовни депортации, асимилација, етнички чистења и задушување на националната свест. Овие темни години се врзан чвор во нашата колективна меморија и вечен доказ дека слободата никогаш не дошла без цена, а македонскиот идентитет се калеше токму преку отпорот кон бруталноста на окупаторите.