ДНК на македонскиот народ

Пишува: Проф. д-р Тодороски Кирил за трагедијата во Кочани, Македонија

Јас, Тодороски Кирил, доцент на универзитетот МГПУ, со најдлабоко сочувство им се обраќам на семејствата кои ги загубија своите деца, своите најблиски во оваа страшна трагедија што се случи во Кочани, Македонија. Ова е болка што не може да се опише со зборови. Ова е загуба што не може да се разбере. Како професор, како човек на науката, не можам да го прифатам самиот факт дека толку многу млади животи, меѓу кои и оние што ги познавав лично, повеќе не се меѓу нас.

Кој ќе одговара за згаснатите животи?

Им се обраќам на властите. Македонија тагува, но истовремено бара правда. Сите одговорни за ова што се случи мора да сносат одговорност. Никој не смее да остане неказнет. Сите што ја дозволиле оваа криминална негрижа, мора веднаш да бидат разрешени од функциите. Ова не е само трагедија – ова е резултат на беззаконие, корупција, немарност и неодговорност.

Во Македонија предолго се затвораа очите пред прекршувањата, предолго проблемите се решаваа преку познанства, наместо преку законот и почитувањето на безбедносните протоколи. Многу угостителски објекти во Македонија работат незаконски, без основни безбедносни стандарди, а никој не презема одговорност – сè додека не се случи трагедија. Но повеќе не смееме да молчиме!

Безбедноста не е формалност, туку должност!

Мора да разбереме дека ваквите трагедии можеа да бидат спречени ако имавме организиран систем на безбедност на сите нивоа. Во Русија, на пример, во образовните институции редовно се одржуваат вежби за безбедност, противпожарни обуки, часови за прва помош. Учениците и студентите се учат како да реагираат во итни ситуации, како да ги спасат своите животи и животите на другите. Кај нас, никој не размислува за тоа сè додека не биде предоцна.

Јас апелирам во образовниот процес на Македонија итно да се воведат предмети за безбедноста на животот, прва помош, евакуација при пожари и итни ситуации. Без тие знаења, ние остануваме беспомошни пред катастрофите.

Македонијо, до кога ќе тече оваа болка?

Во длабока тага, немоќ и болка, ги напишав овие стихови:

 

ДНК на македонскиот народ

Во темната ноќ, во пламенот врисок,
Македонија плаче – срце во стисок.

Гласови пеат, но песна се гуши,
огнот ги зема, без прошка, без души.

Очи што сјаеја – сега во чад,
сонот изгоре, остана јад.

Мајки се молат, во крик со плач,
за младите дечиња, за нивниот глас.

О Македонијо, земјо на болка,
колку уште солзи? Колку уште болка?

Не смееме да ја заборавиме оваа болка. Не смееме да дозволиме ова да се повтори. Секој виновник мора да одговара според законот, казната мора да биде најстрога. Ова не е само несреќа – ова е катастрофа предизвикана од човечка негрижа и алчност. И додека нашата земја е водена од неодговорност, никој не е безбеден.

Но, верувам дека овој страшен ден ќе биде пресвртна точка. Луѓето нема повеќе да молчат. Македонија мора да се промени.