Ноќта меѓу 16 и 17 мај 1943 година, во дворот на затворот во Тирана, фашистичките власти извршија едно од најбруталните злосторства врз македонското ослободително движење – беа обесени шест млади македонски патриоти, партизани, борци за слобода.
Настанот започнал на 27 април 1943 година, кога група од десетмина македонски партизани, дел од борбените единици на Народноослободителното движење, била заробена од албански балисти во селото Ново Село, во близина на Гостивар. Заробените борци прво биле одведени во затворот во Гостивар, каде што биле испрашувани и малтретирани, а потоа префрлени во Тирана, во тогашниот главен затвор под контрола на италијанските окупаторски власти и нивните албански соработници.
Во Тирана, по кратко и сурово сослушување, кое било повеќе тортура отколку правен процес, шестмина од нив биле осудени на смрт. Без никакво фер судење, без присуство на адвокати или сведоци, биле прогласени за терористи и комунистички заговорници против фашистичкиот поредок. Пресудата била извршена во мракот на ноќта, во дворот на затворот, без милост и без дозвола за последна средба со блиските.
Обесени биле: Драге Тодоровски, Илија Антевски – Смок, истакнат активист на НОБ и член на КПЈ, Душко Поповиќ, Христо Оџаклиевски, Раде Угриновски и Трифко Андоновски.
Според сведоштва на преживеани борци и архивски материјали, тие останале непоколебливи до самиот крај. Одбиле да побараат милост, извикувале пароли против фашизмот и за слободна Македонија. Нивниот последен здив бил отпор и достоинство.
Овој настан претставува едно од најстрашните сведоштва за цената што ја плати македонскиот народ во борбата против фашизмот. Бесењето на шестмината партизани е симбол на суровоста на окупаторскиот режим, но и на непокорот на македонските борци. Денес, над нивните имиња светат вечна слава и сеќавање, а нивната жртва е втемелена во историјата на народното ослободување.
Нивната борба беше за правда. Нивната смрт – сведоштво за злосторството на фашизмот. Нашата должност – да не заборавиме.
